1º Premio: Marina Álvarez Gil (2ºESO A)
Coñecémonos na primavera. O noso amor comezou a florecer ao mesmo tempo que os campos se tornaban verdes salpicados doutras alegres cores. Verdes eran tamén os teus ollos, grandes e alegres, cheos de esperanza. E ti para min tamén fuches coma a primavera, coma un raio de sol que se asoma tras un frío inverno.
Pouco a pouco fómonos facendo amigos, mentres o tempo seguía a pasar. Vimos crecer os primeiros froitos de verán, ao igual que crecía o noso amor. Pasabamos as tardes deitados ao sol escoitando o canto dos paxariños que se pousaban nas árbores. Gustábanos ir á praia, sentarnos nas rochas e ver pasar os barquiños de vela. Sempre diciamos que cando foramos maiores comprariamos un e viaxariamos polo mundo enteiro.
As primeiras follas das árbores comezaron a caer no outono. As árbores quedaron espidas e todo se volveu máis triste. Xa non podiamos vernos tan a miúdo, pero seguiamos a escribirnos longas cartas cheas de anécdotas e recordos.
Pasamos o frío inverno separados por centos de kilómetros. Eu contemplaba o ceo gris e desexaba volver outra vez á casa dos avós para te poder ver e dar longos paseos pola praia mentres o sol desaparecía pola liña do horizonte.
As estacións continuaron a pasar, a paisaxe seguiu a cambiar, pero nós non cambiamos e os nosos sentimentos seguen aínda hoxe igual de intensos.
2º Premio: Alicia Fieira Grela (2º Bacharelato B)
Hai unha hora crin que te quería máis do que ningunha muller quixo nunca a un home. Media hora máis tarde souben que o que sentira entón non era nada comparado co que sentín despois. Mais, ao cabo de dez minutos comprendín que o meu amor anterior era un charco comparado co mar embravecido antes da tempestade. Canto hai diso? Vinte minutos? Agora quérote máis que hai vinte minutos, tanto que non existe comparación posible...
Hai un tempo comprendín que a xente ten a necesidade de poñerlle nomes ás cousas, de simplificalas con palabras, pensando así, equivocadamente, que as entende. Non penses que porque che digo que te quero entendo o que sinto por ti... Todo o contrario... É coma se fósemos maxia, cando nos tocamos todo é máxico... Non hai un só momento contigo que para min non sexa especial. Non sei, non prescindiría de nada na nosa historia. Este vertixe que sinto agora non me asusta. Podería tirarme ao baleiro colléndote da man...
