Comentarios do alumnado sobre a saída ao teatro

Polo que podemos ver nas fotos, os rapaces de 1º da ESO pasárono en grande na saída ao teatro do pasado 11 de outubro. Logo foron á Cidade da Cultura e aproveitaron as raiolas de sol para facerse algunhas fotiños. No interior escoitaron atentos as explicacións do guía da exposición Orinoco, aínda que algún estaba desexando botar unha soneca nas cómodas hamacas que lles amosaron!
Aquí tedes as fotos e algúns dos comentarios do alumnado participante nesta actividade.

O venres 11 de outubro fomos ver unha obra de Roberto Vidal Bolaño –a quen se lle dedicou o Día das Letras Galegas 2013- ao Salón Teatro de Santiago de Compostela. Titulábase  Touporroutou da Lúe e do Sol. Trataba sobre un home e unha muller moi pobres, dous titiriteiros, que ían de vila en vila contando historias.

A muller, Catarina, era cega e sempre lle pegaba ao home, Ramiro. Este era desconfiado e gustáballe ser o centro de atención e tiña unha ferida na perna que facía que estivese coxo.

Gustoume moito a obra, porque era moi divertida e e entretida .

(Aroa Regojo Fernández, 1º ESO A)

A  obra trata de como se formou a Terra e como a aLúa e o Sol comezaron a determinar a existencia dos días e das  noites, respectivamente.

Unha vez a Lúa e o Sol estaban facendo o de sempre e a Lúa fartouse de que sempre fose  o mesmo. Xogaban  así e decidiron facerse rabear entre eles. Entre un insulto e outro enfadáronse e comezaron a chorar e chorar. No inferno chovía tanto que o Rei dos demos mandoulle a Belcebú que lles fose dicir que parasen de chorar. Belcebú fíxoo, pero eles dixeron que non era a súa culpa, senón do seu peor inimigo…Deus! Choveu durante corenta días e corenta noites sen parar. O inferno inundouse e o Rei dos demos e Belcebú foron á Terra. O demo díxolle a unha serpe que se lle daba da súa pel, o demo daríalle veleno para cando picase a xente, pois así, ademais de dor, causaríalle dano no sangue.

Ao final da obra, Ramiro contoulle á cega Catarina que non lle meteran nada na pucha e enfadouse por iso.

(Manuel Antonio Villaverde Rey, 1º ESO A)

Tras o teatro, fomos visitar a Cidade da Cultura. Impresionoume moito porque é moi rara; é unha gran obra arquitectónica realizada por Peter Eisenman, arquitecto de prestixio de EEUU.

Aínda hai edificios en construción, porque é un proxecto moi caro e non se pode facer fronte a estes gastos tan inmensos na situación en que está o país.

Despois entramos nun dos grandes edificios para ver a exposición Orinoco. Estivo bastante ben. Nas paredes estaban  prendidas fotos onde nos indicaban a forma de amañarse e tamén había pequenos expositores con xoias, xoguetes, máscaras…da tribo desta área venezolana. Cada cousa tiña un porqué. Por exemplo, había unha máscara do home do saco para asustar aos nenos cando se portaban mal, uns colares feitos con ósos e cantos máis tivesen, máis prestixiosa era a familia. Esta tribo ten unha esperanza de vida duns 35 anos, polo que penso que aí todo se ten que vivir moi intensamente.

(Sonia Rial Rodríguez, 1º ESO B)